Zo 29-1-2017 Where am I going

Vr 27-1:
De nacht na het toedienen van de nivolumab was letterlijk beroerd. Pijn in mijn buik met het gevoel alsof ik moest poepen en plassen, maar er kwam niets uit. Tot 3 maal toe voor niets op het toilet gezeten zonder dat het verlichting bracht, alleen maar onderkoeling.

Toen ik 's ochtends rond 7:00 ging lukte me het niet meer om te gaan staan zonder dat ik me met twee handen vast moest houden.  Erg onhandig als je ook nog een hand nodig hebt om je broek omlaag en daarna weer omhoog te doen. Gelukkig was Renske al uit haar bed om het hijswerk uit te voeren. Dat het qua mobiliteit achteruit zou kunnen gaan had ik wel verwacht, maar zo snel al? 
Tevens viel het ons op dat mijn urine de kleur van rode bieten had, maar de kleur was al iets donkerder voordat ik donderdag nivolumab kreeg.

De rest van de dag heb ik me flink misselijk gevoeld en ook niets gegeten, alleen maar wat gedronken. Ook was ik erg moe en viel ik dorlopemd in slaap.

Za 28-1:
De misselijkheid is over en ik neem dus gewoontegetrouw maar weer mijn ontbijt, dit keer klaar gemaakt door Bertie, die me zelfs moet helpen met wassen en aankleden. Met de tranen in haar ogen, zoals ze later bekent. Wellicht dat mijn opmerking, dat ik op dat soort momenten geneigd zou zijn om de stekker uit mijn leven te trekken (hetgeen ze kon begrijpen), daar ook wel een aanleiding toe gaf.
Met de mobiliteit en vermoeidheid (ik val nog steeds om de haverklap in slaap) is het nog steeds een drama en met name de toiletgang is een uitdaging, waar ik huizenhoog tegenop zie.

's Middags moest Bertie werken en ben ik toch maar verhuisd van mij bed naar de rolstoel om een kop koffie en lunch klaar te maken (er was weer eens brie in huis, lekker voor een keer). Als bij toverslag verdween de vermoeidheid en had ik zelfs weer energie voor mijn oefeningen. De stabiliteit van vóór donderdag keerde ook weer terug, hetgeen ik niet 1-2-3 kon verklaren (zo snel kan de nivolumab toch niet werken?). Ook in de avond kon ik zonder problemen wakker blijven, maar naar een feestje bij vrienden gaan was nog een brug te ver.

Zo 29-1:
Beide moeders kwamen op bezoek, waarbij mijn schoonmoeder het verzoek had of de finale van de Australian Open aan mocht. Daar hadden we - als sportliefhebbers - uiteraard niets op tegen, maar tv blijlt dan toch meer af te leiden dan je vooraf zou denken.

Gelukkig was het tennis afgelopen voordat het WK Veldrijden van start ging. Net als op zaterdag bij de vrouwen (Marianne Vos won zilver nadat ze in gouden positie haar ketting van het voorblad af had gereden) werd ditmaal een oppermachtige Mattieu van der Poel door 4 lekke banden geteisterd en kwam daardoor ook niet verder dan zilver.

De stabiliteit was minder dan op zaterdagmiddag en -avond. Lastig te zeggen dus welke kant het op zal gaan. Komende week zal het leren.

De blogtitel is - althans naar mijn mening - de beste song van het album 'Storm at Sunup' van Gino Vanelli, waarin hij zich afvraagt wat zijn leven hem zal gaan brengen als hij ouder wordt.