Vr 6-1:
De rolstoel is een verademing t.o.v. de rollator. Het risico op vallen is veel kleiner en het rijden ermee gaat een stuk sneller dan het voortslepen met de rollator. En als ik naar het toilet moet is het zittend ook nog eens eenvoudiger op te houden dan lopend. Ook mijn linker onderarm wordt in de rolstoel minder belast. Ik ben er ook even mee naar buiten geweest om samen met Bertie een rondje met de honden te maken. Dan is het wel lastiger om een rechte koers te houden op een bolle weg én is het wel belastend voor mijn onderarm als ik het wiel zelf moet voortduwen.
De rolstoel kon overigens niet voorkomen dat ik aan het begin van de nacht bij het innemen van de medicijnen, waarbij ik even moest opstaan bij het aanrecht, toch weer onderuit gleed. Ik moest me weer van de keuken naar de kamer slepen op handen en billen om me met een uiterste krachtsinspanning (en zonder hulp, want iedereen lag al in bed) in een stoel te hijsen. Van daaruit kon ik weer opstaan en in de meegesleepte rolstoel overstappen. Geen avonturen om blij van te worden.
Za 7-1:
Om dat laatste te benadrukken ben ik vandaag nog maar een keer onderuit gegaan op het toilet. Ditmaal kon ik alleen met hulp van Bertie en een fikse krachtsinspanning de pot op.
Omdat ik nu vooral met de rolstoel door het huis heen scheur, zijn we ook maar begonnen met het reorganiseren van de inhoud van enkele kastjes, waarbij we de zaken die ik vaak gebruik naar onder het aanrecht verhuisd hebben, opdat ik niet op hoeft te staan.
Vandaag ook wel weer genoten van het EK schaatsen en de successen van de Nederlandse schaatsers.
Zo 8-1:
Vandaag heb ik me overeind kunnen houden gedurende de de keren dat ik moest gaan staan (bij het aankleden, aan het aanrecht of op het toilet).
Vanmiddag waren we uitgenodigd bij mij dochter Imke en schoonzoon Rense. Ze hebben bekend gemaakt dat ze in blijde verwachting zijn van een dochter (als ik het niet dacht ... ). Het is nog wel even een fikse drempel om met de rolstoel onze voordeur uit (en bij terugkomst weer in) te komen. Ook de invalidenopgang bij de flat van Imke was een uitdaging: ik probeerde het eerste stukje van de helling te nemen terwijl Bertie de auto parkeerde, maar kreeg de schrik van mijn leven toen mijn voorwielen van de rolstoel los kwamen van de grond. De verijsde helling daarna moesten zowel Bertie als ik (aan de wielen) samen duwen. Later in de middag kreeg Bertie bijna een hartverzakking toen ik na het nemen van de drempel van de hoofdingang van de flat recht op de trap af rolde. Ik kon gelukkig ruim op tijd de wielen stilhouden, maar zag het scenario zich ook al afspelen in mijn gedachten. (De blogtitel van Adele is hierdoor geïnspireerd).
Nog een voordeel van de rolstoel: het in en uit de auto stappen gaat een stuk eenvoudiger en sneller dan met krukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten