Gisterenavond naar de bandrepetitie geweest. Ik werd keurig opgehaald en de rol van roadie werd ook nog ingevuld. Invalide zijn heeft ook zo zijn voordelen (maar ik had het uiteraard graag anders gezien ... ). Ik werd tegen 19:30 uur opgehaald en vanwege de werkzaamheden in Utrecht stad liepen we enige vertraging op (achteraf waren er handigere routes geweest ... ) en waren we net na 20:00 uur bij de repetitielocatie The Bends. Tijdens hun bezoek ruim een week geleden werd er nog gesproken over de slechte geluidskwaliteit in de oefenruimtes aldaar, maar daar was deze keer geen sprake van. Andere ruimte, of ou het toch de basist geweest zijn ... ? (Hahaha ... ).
Het was weer erg leuk om mee te spelen, maar om 22:30 uur was het toch wel een mooie tijd om te stoppen met spelen en mijn stoel te verruilen voor de tweezitsbank. Dat het toch wel vermoeiend was geweest bleek uit het feit dat mijn gang naar de auto redelijk wankel verliep (terwijl ik voor dat kleine eindje slechts één kruk had meegenomen ... . Gelukkig hen ik er vannacht en vandaag geen grote terugslag van ondervonden).
In de eindbespreking tot 23:00 uur hebben we besloten om ons in te schrijven voor een Bob Dylan tribute avond op 11 april in hetzelfde theater als waar we op de avond van mijn operatie (17-10) zouden deelnemen aan een Beatles Tribute (de rest van de band heeft dat uiteindelijk ook gedaan ... ). Eenieder gaat 3 Dylan songs inbrengen, waaruit we er dan 4-6 gaan selecteren (we hebben slechts 20 minuten speeltijd ... ), met als sectiecriterium dat we daar als nLUK iets moois van moeten kunnen maken.
Muziek: Vandaag dus maar flink gegrasduind in het Dylan repertoire. De blogtitel is dan ook een Dylan song (niet de eerste keer ... ) van het album Slow Train Coming. Deze song zit ook in de voorselectie van mijn TOP 3. .
Morgen hebben we een intake gesprek in revalidatiekliniek De Hoogstraat. Ik heb zojuist nog maar een keer de toegestuurde informatie doorgenomen en de website bezocht, met daarop ook enkele (lange) filmpjes. Daarin komen ook verschillende patiënten aan het woord, die er qua dwarslaesie een stuk erger aan toe zijn dan ik. Opvallend is ook dat ze allemaal vooral uitgaan van wat ze wel kunnen en nauwelijks achterom kijken naar wat ze niet meer kunnen. De boodschap die doorklinkt is dan ook dat je in jezelf moet blijven geloven (en zo kan je de blogtitel dus ook lezen ... ).
Met een schuin oog ook naar een Terminator film (nr "veel" ... ) gekeken, met als beste deel de aftiteling: "We bepalen ons eigen lot!".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten