Ik ben uiteraard niet bij wat voor "races" dan ook geweest (zoals de blogtitel, refererend aan het gelijknamige album van Queen, suggereert ... ), maar ik was wel in het ziekenhuis en - als er al sprake was van een race - dan leek dat vooral op een schilpadden-race.
Gisterenavond (zondag) zei ik al tegen Bertie, dat ik last had van steken in mijn buikholte. Vannacht en vanochtend waren deze echter dermate heftig, dat ik dacht dat er iets grondig mis zat. De pijnscheuten concentreerden zich vooral in de rechter nierstreek.
Vanochtend stond conform afspraak een CT scan gepland van mijn longen (zoals eerder vermeld ... ), maar ik ben na 8:00 uur meteen gaan bellen met de poli oncologie, om deze te laten uitbreiden met de buikholte. Ik werd tegen 9:00 uur terug gebeld met de mededeling dat dit akkoord was bevonden door de oncoloog. Dat liep nog als een haas.
Consequentie was dat ik met slechts een licht ontbijt achter de kiezen een uur eerder aanwezig moest zijn dan oorspronkelijk gepland, omdat ik daardoor ook nog even een litertje contrastvloeistof naar binnen mocht werken. Aangezien mijn dochter Janneke mee naar het ziekenhuis (Diak Zeist) zou gaan probeerde ik haar te bellen. Voicemail, dus moest ik met pijn in mijn lijf twee trappen op (dat ging dus al iets minder snel ... ) om haar wakker te maken.
In het ziekenhuis aangekomen realiseerde ik me in de wachtkamer van de afdeling radiologie dat ik het formulier voor een bloedonderzoek vergeten was. Kon Janneke weer terug om dat op te halen. Omdat de contrastvloeistof pas na een half uur werd gebracht (na een reminder mijnerzijds ... ) ontstond er evenveel vertraging. Wat daarentegen weer hielp was het feit dat er bij radiologie reeds bloed afgenomen werd, want er moest toch een infuus ingebracht worden.
Het lange wachten op ergonomisch onverantwoorde stoelen (zo houd je als ziekenhuis je klandizie wel op peil ... ) was niet bevorderlijk voor mijn pijn, en eenmaal thuis aangekomen hebben we opnieuw contact opgenomen met de poli oncologie. Daarbij kreeg ik op een gegeven moment de oncoloog zelf te spreken, die me adviseerde om naar de spoedeisende hulp (SEH) in Utrecht te gaan.
Na een lichte lunch (de pijn had geen invloed op mijn eetlust ... ) en enkele pijnstillers (paracetamol en dyclofenac) zijn we naar de SEH gegaan. We waren redelijk snel binnen, maar na het beantwoorden van de standaard vragen en een uitwendig onderzoek begon de tijd te tikken. Er werd gekeken naar de CT scan, maar die bood uiteindelijk geen verklaring voor de pijn (geen groei van de tumor en geen bloeding ... ). Er werd ook nog een scan genomen om te onderzoeken of er mogelijk sprake was van een longembolie (weer een ander bijzonder apparaat ... , ik ben benieuw welke ik nog niet gehad heb ... ), want vooral bij diep ademhalen, hikken, gapen en hoesten had ik veel last van pijn, maar ook daarvan was de uitslag negatief. Kortom: geen verklaring, dus blijft u maar een nachtje over om te zien hoe de pijn zich verder ontwikkeld en dan kunnen we eventueel snel ingrijpen (lees: morfine geven).
Inmiddels lig ik dus - na ellenlang wachten op de SEH - weer in een ziekenhuisbed. Ik kon gelukkig nog wel een maaltijd (na)bestellen, want inmiddels had ik best wel fikse honger gekregen. In de tussentijd is de heftigheid van de pijn ook wel iets afgenomen, maar deze is nog zeker niet weg. Het is geen continue pijn, maar af en toe steken bij diepe ademhalingen of bepaalde bewegingen.
Op basis van mijn eerdere ervaringen vind ik het wel weer spannend hoe de nacht zal gaan verlopen. Wordt vervolgd.
Muziek: daar ben ik vandaag niet aan toegekomen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten