29-10 De tussentijdse balans: na de rugoperatie

DONDERDAG 30-10:

Tja, en dan heb ik al mijn gedachtekronkels (nou ja … ik geef toe, mijn pink op mijn iPhone kon het tempo niet altijd volgen … ) aan mijn blog toevertrouwd en de feiten op een rijtje gezet (goed dat ik dit gedaan heb, want ik merkte tijdens het schrijven al dat sommige feitelijkheden snel vervagen), maar dan is het inmiddels ook hoog tijd om de tussentijdse balans op te maken. Vanmiddag wacht het gesprek met de oncoloog en de vragen op papier kan nooit kwaad in een gesprek waarin emoties (nieuwe tegenvallers, discussie over behandelplan o.d.) niet uit te sluiten zijn.

FYSIEKE TOESTAND

• Slaappatroon: Op dit moment van schrijven (op de laptop gaat het iets gemakkelijker) is het 4:40! (Brabantse nachten zijn lang … gelukkig slaapt mijn onderlijf ter compensatie de gehele dag). Ik ervaar het niet als een probleem, dus dat ga ik er dan ook maar niet van maken.
• Pijn: De pijnstillers (o.a. 4000mg Paracetamol per dag plus nog een andere) doen vooralsnog hun werk vooralsnog naar volle tevredenheid.
• Rug: Het spijkerbed in mijn rug tussen mijn schouderbladen is constant aanwezig. Bij verkeerde draaibewegingen (moet ik ook maar niet doen dus … ), waarschuwt een pijnscheut voor de grens. Dat verbloemen de pijnstillers gelukkig niet. Waar ik in het ziekenhuis een complex ritueel moest verrichten om hogerop in bed te gaan zitten (op zij draaien en schouder cm voor cm omhoog), kan ik vanuit een schuine stand nu redelijk handig en pijnloos naar voren komen om vervolgens op mijn handen mijn billen naar achteren te schommelen.
• De valpartijen in het weekend lijken geen schade aangericht te hebben.
• Ik zal dit "kruis" voor de rest van mijn leven met me mee blijven dragen en ik vertrouw erop dat het gaat wennen. Zoals ik op Facebook reeds aangaf zal ik de rest van mijn leven slijten als Fakir. Als muzikant is het een aardige geuzennaam: Fon - the Fakir - Sengers.
• Slapend onderlijf: Ter reminder: ter hoogte van mijn 5e borstwervel zetten drie factoren druk op mijn ruggenmerg, wondvocht, kankerweefsel en cement.
• De Neuroloog heeft eerder al aangegeven dat ik stilstand als vooruitgang moest zien, omdat het herstelproces van de zenuwen in het ruggenmerg na-ijlt op het verminderen van de druk (bijv. minder wondvocht n.a.v. medicijnen). 
• Het is momenteel fysiek gesproken zorgpunt nummer 1. Het linkerbeen (vooral aansturing hamstring) blijft achter, maar wordt wel steeds sterker door beweging en training. De sluitspier van de anus heeft soms een helpend handje nodig (ja hoor, mét toiletpapier en mét handen wassen achteraf. En ik heb de drop maar weer buiten handbereik gezet en vervangen door vijgen en abrikozen  … ). De processen op diezelfde hoogte aan de voorkant (plasdrang, overige details bespaar ik jullie liever … ) lopen ook prima. De  hoeveelheid vocht in mijn buik neemt af. Kortom: merkbare vooruitgang is en dat is dus meer dan stilstand.
• De Neuroloog heeft overigens ook gewaarschuwd dat bestraling weer opnieuw wondvocht en dus mogelijke terugval in functie kan (en dus: zal) veroorzaken, dus alles wat we in de tussentijd kunnen winnen is meegenomen.
• Voortbewegen: Nadat de rollator aan mijn eisen is aangepast kan ik daar steeds beter mee uit de voeten binnen mijn huidige beperkte beweegruimte op de benedenverdieping. Het looprekje, dat ik oorspronkelijk prefereerde (het reed tenminste niet weg … ) staat teloor te gaan en zal spoedig uit beeld verdwijnen. Wel ben ik al enkele malen verrast door een losschietende zuignap van de steun in het toilet, maar dat heb ik steeds kunnen opvangen, hetgeen bevestigt dat ik sterker wordt. 
• De trap met bovenaan de douche lonkt, maar de ervaring met de valpartijen en de zuignappen hebben mij een gewaarschuwd man gemaakt. (Mijn huisarts heeft mij - weliswaar in een andere context - ook geadviseerd het proces stap voor stap te nemen en de trap bevat 14 treden! De fysio komt vrijdag, dus wie weet … ).
• Maar wellicht moeten we eerst maar eens de stap naar buiten gaan maken, daarmee wordt de wereld ook al weer groter. 

PSYCHISCHE TOESTAND

• Ik heb in mijn leven heel veel geluk gehad met mijn werkgevers, die mij de mogelijkheden hebben geboden om me niet alleen cognitief maar ook op het persoonlijke vlak te ontwikkelen. Al die trainingen (o.a. #IBO) helpen me in deze situatie enorm om te gaan met mijn soms tegenstrijdige genetische eigenschappen (zie hoofdstuk "Simple Twist Of Fate").  Daarvoor zal ik ze eeuwig dankbaar zijn.
• Dat klinkt alsof ik het allemaal prima onder controle heb, maar tussen deze toestand en mijn wereld van heftige emoties staat niet meer dan een flinterdunne papieren wand. (Luistertip: Marc Cohn, Paper Walls … ). Ik hoeft maar te denken aan mijn moeder die zich zulke zorgen maakt over mijn situatie of aan mijn twee oudste dochters in Australië die ik zo graag even vast zou willen houden (hierover later meer in "Famlily Ties e.a."), er is niet veel nodig om me vol te doen schieten.
• Maar mijn karaktereigenschappen maken met ook een vechter met een missie om beter te worden. Fysiek zal dat nooit meer op het oude niveau zijn, maar dat moet ik da maar compenseren met psychische verrijking.

FILOSOFISCH

• Mijn kijk op de wereld verandert nu ik deze aanschouw vanaf mijn rug lig (letterlijk en figuurlijk). Mijn adviezen worden daardoor minder direct en meer filosofisch. Als voorbeeld gaf ik de volgende tip aan  een van mijn dochters: " … volg je hart maar keer niet steeds om in twijfel of spijt over dingen die geweest zijn, want dan ben je alleen maar bezig met het verleden en frustreer je je toekomst!". En daar kon ze wel iets mee.
  (Ik geef toe, het is niet meer dan huis-tuin-en-keuken filosofie, maar je moet ergens beginnen, nietwaar? ... )

 DISCIPLINAIRE MAATREGELEN 

• Ik heb zoals reeds aangegeven niet doorlopend pijn. Daardoor dreigt het gevaar dat ik de medicijnen vergeet, dus het innemen ervan heb ik pragmatisch geagendeerd.
• Na de valpartijen heb ik besloten om consequent alleen maar met (losjes dicht geveterde squash) schoenen te lopen, dus pertinent niet op sokken of blote voeten.
• Ik moet regelmatig met bed uit en weerstand bieden aan mijn bloggedrag (klantgerichtheid). Dus aan tafel eten, tijdig naar toilet, koffie zetten, oefeningen doen. Als ik te lang doorga met bloggen, dan herinnert mijn spijkerbed me daar overigens ook wel aan.

IRRITATIES

• CAPSLOCK toets op toetsenbord laptop, die te pas en te onpas aan staat (het wordt overigens gelukkig al iets beter).
  Merk op dat ik deze toets op de spullen van mijn werk rigoureus heb verwijderd (weliswaar onder het mom van hogere productiviteit, maar het toont aan dat ook ik anders omga met de spullen van anderen … Judas!)
• Gebrek aan adaptief vermogen van de iPhone (hoe krijg ik dat apparaat  nu geleerd dat er na 1 punt automatisch een hoofdletter mag volgen, maar na "…" niet? En waar zit die UNDO toets als je dat priegelschermpje weer eens een keer verkeerd raakt? Grrr ... ).
• MTV en TLC pulp die mijn dochter opzet (en dan ook nog eens de herhalingen, OMG! … OMG!!! … ). Voorheen kon ik die altijd eenvoudig ontvluchten (zucht …. ). Daartegenover staat dat ik door vaker met haar in dezelfde ruimte te zitten we elkaar ook anders leren kennen, dus het heeft allemaal een hoger doel!
• (Nou ja, als het hierbij blijft … )