26-10 Shock proof

Zondag 27-10:

Vanochtend maar meteen getest hoe sterk de constructie in mijn rug is. Ik was onderweg naar het toilet met mijn rollator, het was niet dringend, want zover laat ik het bij voorkeur ook nog niet komen in mijn toestand … en remsporen reserveer ik liever voor ín de pot. 

Eerder op de ochtend had ik de remmen van beide wielen al moeten bijstellen, omdat ze te slap stonden afgesteld. Doordat ik mijn fietsonderhoud doorgaans ook zelf deed was het een klein kunstje, maar niet iedereen zal zo handig zijn en al helemaal niet binnen een groot deel van de potentiële doelgroep. (De directeur van de Thuiszorg heeft vast aandelen in een scootmobielfabriek). Kortom, die rollator was dus een levensgevaarlijk onding met aan de voorkant zwenk- en de achterkant vaste wielen, heel anders dus dan de apparaten in de Engelenburcht met 4 zwenkwielen, waarmee je bijna als een schaatser door de gang kon zweven. (Dat was iets geweest voor mijn overbuurman in het ziekenhuis van 17-10, die met het schaatsen op nota bene de eerste avond van het seizoen op de Vechtse Banen zijn heup had gebroken. Goed herstel, kerel!).

Die vermaledijde rollator (zie foto) speelde - met mij als onderdeel - een hoofdrol waar ik niet omheen kan. Ik kon er echter wel van achteren tussenuit, zoals bleek toen ik met een onnodige turbo erop vergat dat ik eerst mijn navel moest intrekken en mijn linkerknie op slot moest zetten, voordat ik mijn rechterbeen bij kon trekken. Ik zakte door mijn slapende linkerknie en die beweging was te plots voor de rest van de constructie. En daar ging ik dus gestrekt achterover tegen de vlakte, gelukkig wel op een plek zonder obstakels om me daar terug te vinden met een slapend been en een rug waaraan ik me niet kon optrekken. Erg onhandig als je overeind wilt komen, het enige dat op dat moment lukte was me naar zitpositie te manoeuvreren tegen het keukenkastje. Gelukkig leek de schade beperkt, het meest dramatische was nog het feit dat een van mijn favoriete koffiekopjes, dat ik vervoerde op het handige dienblad (zonder antislip laag, maar die zou in dit geval ook veel niet geholpen hebben) aan diggelen naast me op de vloer lag. nog tijdens mijn val had ik al hulp van boven aangeroepen en die kwam gelukkig ook meteen via de trap naar beneden, maar helaas met onvoldoende kracht om mij overeind te helpen. Maar weer wel voldoende slim om om andere hulptroepen van opzij in te schakelen, ofwel mijn buurman.

Mijn buurman was - en is hopelijk ooit weer - mijn mountainbike* maatje en kwam net terug van de wekelijkse rit over de Utrechtse Heuvelrug, tegenwoordig helaas zonder hun vaste gangmaker, want die was zojuist hopeloos over zijn rollator gestruikeld en die lag daar dus tussen de scherven van zijn favoriete koffiekopje. (Dat klinkt helaas vele malen sukkeliger dan wanneer je stoer kunt vertellen dat je van je mountainbike gelazerd bent). Mijn buurman heeft in zijn studententijd ook veel geroeid en dat is klaarblijkelijk ook zo'n sport die onuitroeibaar in je genen gaat zitten, aangezien zijn zoon ook overstag is gegaan en dat laatste nu dus wel vaker zal doen, anders raak e alleen maar verder weg bij het boothuis. (Je mag overigens maar één keer raden wie de roeicoach is … ). Het fijne aan roeiers is dat ze niet te flauw zijn om af en toe eens wat te tillen, want als je die boot niet in het water legt dan wordt dat roeien plotseling een wel erg droge sport.  Ik was in de tussentijd inmiddels al ter hoogte van de salontafel gekomen, met aan mijn slapende voet het door de hulptroepen van boven achtergelaten looprekje. Nog voordat ik de illusie** kon koesteren dat ik mogelijk zelfstandig overeind had kunnen komen, voelde ik al twee stevige - nog bemodderde - handen onder mijn oksels. "With a little help from my friends" werd ik vakkundig en pijnloos overeind geholpen en kon ik met het stabielere looprekje zelfstandig de twee meter naar in bed in de huiskamer afleggen om daar verder na te denken over deze wake up call.

Toen ik mijn avontuur door de telefoon vertelde aan mijn zus vroeg ze gekscherend van wie ik dat ongeduldige karakter toch zou hebben. Van twee kanten besmet met genetisch materiaal, waarvan dat van mijn moeder door de generaties heen tot ongekende kracht is uitgegroeid. Toen ik mijn blog begon dacht ik nog dat mijn reis een half jaar geleden begonnen was, maar inmiddels ligt het vertrekpunt al eeuwen eerder. (En ook de tumor in mijn nier en zijn uitzaaiing in mijn wervel zijn niet van gisteren).

Het goede nieuws is dat met de val in ieder geval is aangetoond dat de staalconstructie shock proof is. En of het een gunstig schokeffect is van de val, van natuurlijk herstel (met een beetje hulp van medicijnen en vooral straffe training) of illusie, ik heb hoe dan ook het gevoel dat ik langzaam iets meer kracht en gevoel in mijn onderlijf begin te krijgen. En de rollator is inmiddels zodanig aangepast dat ik er bijna in kan gaan hangen. Opnieuw een mooie dag dus.

*) Volgens mij heb ik eerder in mijn blog al eens aangegeven dat ik al afscheid had genomen van deze sport, maar eenmaal geopereerd en thuis blijkt dat eigenlijk vooral een leugen om mijn omgeving gerust te stellen. Vooral sinds ik me realiseer dat de val van de mountainbike juist het euvel aan mijn rug in een tijdig stadium aan het licht heeft gebracht. Anders had ik er nog jaren mee rond kunnen lopen en was het pas aan het licht gekomen als de sluipmoordenaar al meer schade had aangericht. Nog maar verder vertellen dus.
**) Toen ik de nacht erna nogmaals mij evenwicht verloor bleek dit gelukkig meer dan een illusie, het lukte! Maar om nu te zeggen dat de nieuwe valpartij goed was voor mijn zelfvertrouwen ... .