Waarom deze titel? Ik was vanwege het feit dat ik niet echt last had van pijn een beetje slordiger geworden met de pijnstilling (echt alleen maar de paracetamol hoor ... ). Vanochtend (het ging nu helemaal supersnel ... en we zitten inmiddels al op 40%! ... ) gaf een radiotherapeute al aan dat ze eventueel een verkoelend zalfje konden geven voor de effecten van de bestraling op de huid. Ik heb nog steeds niet echt pijn, maar bij nadere inspectie vanavond bleek wel dat er rode vlekken op mijn huid zichtbaar worden. Vooralsnog hebben we deze ingesmeerd met vaseline, maar a.s. maandag ga ik toch maar even om het zalfje vragen dan. In de tussentijd gaan we de paracetamol toch maar weer consequent opvoeren naar het oorspronkelijke niveau.Gisteren vergeten te vermelden dat we nog geskyped hadden met de "Girlz Down Under". Ze hebben het hostel verlaten en wonen nu in een gedeelde woonunit, samen met 2 Nederlandse jongens (en er komt er nóg een bij ... ). Alles bij elkaar een stuk goedkoper, alleen de WIFI is waardeloos (skypen zonder beeld ... ). Ze werken nu allebei en hebben het nog steeds zeer goed naar hun zin in Australië.
Vandaag gezellig veel bezoek gehad. Het begon met Colin, de zanger van de band. Vanavond gaan de mannen Chinees eten (goede traditie ... ) en de plannen bespreken hoe ze mijn tijdelijke leemte op denken te vullen. Vooralsnog is het voor mij lastig om een termijn aan te te geven waarop ik weer kan aanhaken. Ik ga er wel vanuit dat de nieroperatie in december zal gaan plaatsvinden, maar dat wordt maandag pas echt duidelijk (smakelijk en succes mannen ... ). Vanmiddag viel mijn schoonzus onverwacht binnen en vervolgens gepland ook nog enkele vriendinnen van Bertie.
Er bleef gelukkig ook ruimte tussendoor voor mijn straffe trainingsprogramma. Los van de huid ondervind ik nog geen negatieve effecten zoals vermoeidheid of pijn in mijn rug, dus gaan we lekker door. Met mijn benen is ook weinig mis behalve de coördinatie en de oefeningen hebben juist als doel om die te bevorderen en de kracht terug te winnen. Vandaag zelfs nog een extra (5e) rondje. Nog een klein succes te melden: ik nam vandaag de trap zowel op als neer één voet per trede (dus niet twee voeten op iedere trede, zoals tot nu toe ... ).
Ik ondervind overigens nog wel andere bijwerkingen van de medicijnen. Waarschijnlijk dankzij de Dexamethason (soort Pretnison) krijg ik een bolle buik en kop. Ook ondervind ik last van korstjes in mijn neus en gezicht, maar dat is mogelijk weer van een pijnstiller. Ook het slapen blijft moeizaam. (Het is even niet anders, afbouwen tijdens de bestraling is geen optie ... ).
Inmiddels staat er een akoestische gitaar binnen handbereik. Tijd om mijn "vrolijke kankerliedje" eens nader uit te gaan werken. In de tussentijd staat mijn - inmiddels - veel te zware bas versterker te koop op Marktplaats en ben ik me serieus aan het oriënteren op een Loop Station.
Muziek: Miles Kane. Aanleiding om die op te zoeken was een artikel over hem in de versie van De Gitarist (die over het leren LOOPEN van juni 2013 ... ). Daar zitten ook wel lekkere nummers tussen voor nLUK. Een geweldige gitaarsound en muziek waar je vooral vrolijk van wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten